Paggena:L'Eneide di Virgilio Marone trasportata in ottava rima napoletana.pdf/155

Chesta paggena è stata leggiuta du' vote e mo è fernuta.
107
Dell’AneideCanto ii.

21.


Chiagne la Grecia mò, che l’hà perduto;
E a sto parente mio pe cammarata
Patremo, ch’era povero falluto,
Me mannaje a sta guerra sgratiata.
’Nfi che a li Griece chisto Aroje sacciuto
D’aracolo servette; io co la spata
Le fece onore, che n’auzaje ntrà l’arme
Tanto de nomme, che potea vastarme.

22.


Mà quanno pe la ’mmidia, e lo forore
D’Aulisse perro, (e chi non sà sta cosa?)
Palammeto fù acciso, io pe dolore
Tenne sta vita mia sempe annascosa.
’Nchiuso a l’ascuro pe lo crepa core,
Magna, e bive si puoje, duorme, ò reposa!
Sto core affritto sempe mazzecava
Fele, e sospire à cuofane jettava.

23.


Jeva danno la capo pe le mura
Pe Palammeto mio mannato à mitto;
E compatenno a la soa gran sbentura,
Crepare me credea, si stava zitto:
E la vennetta promettea secura,
E che Aulisse sarria senz’autro sfritto,
S’io tornava a la Grecia: mà lo chiappo
Io me tessea facenno de lo guappo.

24.


Da ccà venne la chiena de li guaje;
Ca, fatto Aulisse comme no scorzone,
Quanta trappole; e ’mbroglie machenaje
Da tanno contr’à me p’ogne cantone!
E l’arecchie a le gente ’mmottonaje
De mille accuse fauze: ah frabuttone!
E tanto trafecaje lo reverenno,
’Nfi che Carcante: oimmiè che nomme orrenno!

Sed
E 6