Chesta paggena è stata leggiuta.
483
Dell’AneideCanto v.
45.
Sparafonna, frabutto, intr’a ss’abisso,
- Disse a Menete co na brosca cera,
- E schiassa tale cauce a lo seuriffo,
- Che lo vrociola a mare de carrera.
- E scordatose Gìa pò de se stisso
- E a che riseco mette la galera,
- Acciaffaje lo temmone, e lo jocava,
- E a la via de lo scuoglio s’accostava.
46.
Mà fatto, ch’appe assaje lo papariello
- Lo viecchio, ascette vivo da sto ’mbruoglio,
- A la terra s’accosta, e bello, bello
- Co le granfe s’arrampeca a lo scuoglio.
- E tanto ’nfuso stea lo poveriello,
- Che sorece parea caduto all’huoglio:
- E perchè d’acqua sauza s’abbottaje,
- Li stentine porzì nce vommecaje.
47.
E quann’isso pigliaje la vrociolata,
- E quanno a terra s’accostaje natanno,
- E quanno vommecaje l’acqua salata,
- N’allucco, e n’illaio tutte le fanno:
- Gran speranza ’ntrà tanto hanno pigliata
- Sargesto, e Menestèo, e puosto s’hanno
- ’N capo de fare a Gìa no bello trucco,
- Mà l’uno. e l’autro nce restaje no cucco.
48.
Già Sargesio lo scuoglio guadagnava,
- Mà troppo Menestèo le stava a shianco,
- E co la sola prora s’avanzava
- Chisto a chillo tre passe, o poco manco.
- A la soa chiorma Menestèo gridava,
- E sautanno correa da banco a banco:
- Compagnune d’Attorre, ò brava gente,
- Su, bene mio, vocate allegramente.
Tre-