Paggena:L'Eneide di Virgilio Marone trasportata in ottava rima napoletana.pdf/612

Chesta paggena è stata leggiuta.
Dell'Aneide Canto vi.
657

173.


Pe lo cuorpo sò l’arme stratiate
Da paure, e speranze; e mò l’affanno
Le piglia, e mò lo riso; e ’mpresonate
Senza luce a l’asxuro se ne stanno.
E de lo cuorpo quanno sò spogliate,
De lo cuorpo porzì sempe jarranno
Lo fieto, e vitie ’n compagnia de chesse,
Ca restano attaccate a le scuresse.

174.


Co lo recepe pò de varie pene
Pe sta rogna hanno ccà le medecine:
Chi s’appenne a lo viento, e chi se tene
Sott’acqua, e chi s’abbruscia co fascine:
E la pena che mereta, sostene
Ogn’una a piso justo: e pò a la fine,
Ch’autro non tene da purefecare,
Vene a sti Campe Alisie a sciauriare.

175.


Mà d’assai poca gente è sta ventura,
E pe ’nfì a tanto penano à sto luoco,
Che lo tiempo a sti spirete ammatura
Chello, ch’hanno d’aciervo a poco, a poco.
E cossì l’arma resta pura, pura,
Comme na vampa senmprece de fuoco.
E, scompute mill’anne, a sta shiomara
Abbeverate sò co st’acqua chiara.

176.


E scordata accossì de li mal’anne,
Che a lo munno, e ccà sotta havea patute,
N’autra vota se carreca d’affanne,
Trasenno à n’autro cuorpo ’n servetute.
Cossì respose Anchiso a l’addemmanne;
E ’ntrà la folla de li suoje nepute
Che co lo chiasso stordeano l’arecchia,
Se ’mpizza co lo figlio, e co la vecchia.

Et
A a3