Paggena:La Divina Commedia Napoletano Domenico Jaccarino-Nfierno.djvu/24

Chesta paggena è stata leggiuta du' vote e mo è fernuta.
— 26 —

Essa era futa, scura, e appannata,
Tanto, ca pe nfeccà la faccia nfunno,
Da me nisciuna cosa era abbistata.
Mo jammo dinto a lo cecato munno,
Dicette lo Poeta strallunato,
Sarraggio io lo primmo, e tu secunno.
Disse io, de lo colore pò addonato;
Che buò venì, si tu già te spaviente,
Mmentre che nfino a mo m'àje confortato?
E isso a mme: l'affanno de la ggente
Che stanno ccà, me mosta lesto nfaccia
La piatà che pe paura siente.
Jammo, che la via longa nce ne caccia;
Chesto dicenno, mme fice calare,
E a n'autro piano io mme trovaje de faccia;
Era lo primmo, e senza cchiù parlare,
Chiante nò, ma sospire ccà senteva,
Che nfì ll'aria facevano tremmare
Senza martirie chesto succedeva,
Ch'avevano le ffrotte assaje e granne
De la ggente che llà cchiù se vedeva.
Lo buono Masto a me: Tu nn'addimmanne
Che spirete so chiste che tu vide?
Mo sacce, primma che nnanze le manne
Che non peccajeno, e mmierete si ànno fide,
Nò abbasta, ca non fujeno vattìate,
Ca è porta de la fede che tu cride;
E se primma de Cristo fujeno nate,
Comme se deve nò adorajeno a Dio:
E io songo uno de sti sbentorate.
Lloro so pperze, e perzo so pure io,
Pe sta mancanza e pò de tante affese,
Senza speranza campammo 'ngolìo.
Sentenno a isso, no dolore io ntese
Canoscenno li ggente de valore
Che dinto a chillo Limbo erano appese.