Paggena:Lo cunto de li cunte - Tomo I.djvu/100

Chesta paggena nun è stata leggiuta.
100
Trattenimiento VIII.

ceva na squacquara. Tanto che lo poverommo, pe campare noratamente la casa, jeva ogne matina a zappare a jornata, che non sapive dicere, s’era chiù lo sodore, che jettava nterra, o le spotazze, che metteva a la mano; vasta ca co lo poco de le fatiche soje manteneva tanta cracace e peccenaglie, che non moressero de la famme. Ora, trovannose chisto no juorno a zappare a lo pede de na montagna, spione de l’autre munte, che metteva la capo sopra le nugole pe vedere che se faceva ne l’ajero, dove era na grotta accossì futa e broca, che se metteva paura de trasirece lo sole, scette da chella no lacertone verde, quanto no coccotriglio; che lo povero villano restaje così sorriesseto, che non appe forza de appalorciare, e da n’aperta de vocca de chillo brutto anemale aspettava lo chiodemiento de li juorne suoje. Ma, nzeccatose lo lacertone, le disse: «Non avere paura, ommo da bene mio, che non songo ccà pe farete despiacere nesciuno; ma vengo sulo pe lo bene tujo». Chesto sentenno Masaniello (che cossì aveva nomme lo fatecatore), se le ngenocchiaje da nante, decennole: «Signora, commo te chiamme, io sto mpotere tujo; fallo da perzona da bene, ed agge compassejone de sto povero fusto, ch’ave dudece regnole da campare». «Pe chesto, — respose la lacerta — , io me so mossa ad ajutarete: perzò, portame craje matino la chiù peccerella de le figlie toje, ca me la voglio crescere comme figlia e tenerela cara quanto la vita». Lo nigro patre, che sentette chesto, restaje chiù confuso de no mariuolo, quanno l’è trovato lo furto ncuollo; pocca, sentennose cercare na figlia da lo la-